Dzielą nas dwa pokolenia. A teraz jeszcze 600 kilometrów. A więc co robi babcia Wiesia kiedy skończy 80 lat? Jedzie na weekend do Berlina. Do wnuczki i dwóch, trzy-języcznych, prawnuczek.
(znalazłam właśnie na kompie mój tekst sprzed roku, to Wam wrzucę, a co!)
Kontaktu z Niemcami miała w swoim życiu niewiele: najpierw, 1 września 1939 roku, gdy miała juz spakowany plecak do pierwszego dnia w szkole, Niemcy rozpoczęli ostrzał Polski.
Potem, kiedyś tam, poznała przystojnego kolarza z RFN.
A 31 lat temu wybrała się na wycieczkę do Berlina, autokarem, wypełnionym torbami z towarem na sprzedaż. Były dancingi na Placu Aleksandra, kolacja na wieży telewizyjnej i Brama Brandenburska. Ale widziana tylko z jednej, wschodniej, strony.
A potem upadł mur, a potem Polska weszła do Unii i 1 maja 2004 (ja) jej wnuczka przechodzi przez granicę mostem na Odrze w Słubicach/Frankurcie bez pokazywania paszportu.
A potem było już tylko spotkanie z Thomasem. Jak opowiedziałam jej po raz pierwszy, że poznałam fantastycznego Niemca, nie mogła w to uwierzyć. Ja rozmawiałam z Thomasem po angielsku, ale on znał świetnie rosyjski, wiec dość szybko przestawił sie, głownie na potrzeby babci, na polski. Od tamtej pory stał sie ukochanym przyczepionym wnuczkiem, a babcia – ambasadorka niemieckich młodzienców.
A potem pojawiły się jej pół-niemieckie prawnuczki, dla których wybrała się do Berlina.
***
Autobus dojechał na berlinski dworzec autobusowy ZOB o czasie, babcia zmęczona, po 600 kilometrach na siedząco. Jedziemy do domu.
Mieszkamy w tzw. „WG“ (Wohngemeinschaft), mieszkaniu, które dzieli między siebie parę, niespokrewnionych ze sobą, osób. Wcale nie po to, żeby było taniej, ale po to, żeby razem żyć, gotować, dzielić się. Poza nami, polsko-niemieckim małżeństwem z dwiema małymi dziewczynkami, jest jeszcze jedna Polka, ilustrator książek dla dzieci z Singapuru, i Grek.
Aha, no i jeden Turek z couchsurfingu akurat się u nas zatrzymał.
Babcia, jak to babcia, przywiozła prezenty. Dla nas, dla dziewczynek. Turek akurat postanowił zrobić dla wszystkich kolację , więc babcia szybko pogrzebała w torbie, i zaraz prezent dostał i on i Grek.
Gotowaliśmy, wrzucaliśmy przyprawy z azjatyckiego sklepu (których babcia nie zna), z adapteru grali Beatlesi. Ci zawsze łączą.
Babcia siedziała z Grekiem w kuchni dobre pół godziny. Mówila i mówila, buzia jej się nie zamykała. Wszedł Thomas. Łamanym polskim mówi: – Babciu, on nic nie rozumie.
– Ja myślę, że on i tak rozumie – tłumaczyła po jakimś czasie. – Tak się ładnie uśmiechał. A masz dziewczynę, narzeczoną? – pytała. Apostolis jest gejem. Ale nie nauczył się jeszcze rozmawiać o tym z babciami, niezależnie z którego kraju.
Z Martą babcia rozmawiała dużo o tych dzisiejszych studentach. Sama wiele lat przepracowała na Uniwersytecie Warszawskim i miała świetny kontakt z trzydziestoma kilkuma rocznikami. – Bo dziś to każdy jest studentem. Trochę szkoda, że student już nie brzmi dumnie.
Dużo też było o Pussy Riot. I to głównie babcia zaczynała rozmowę. Bo choć punk rocka nigdy nie sluchała, a instytucje kościelne szczerze szanuje, to nie można przecież tych biednych dziewczyn tak zostawić..
Oglądała też mieszkanie: plakaty, pocztówki. – A co to tam znaczy, ten znak na ścianie? – To „Live, love, laugh“, babciu. „żyj, kochaj, śmiej sie“. – Jeeeeeeej, ja to samo pisałam na murach powojennej Warszawy…
***
Na Placu Aleksandra więcej ludzi, a mniej dancingów, niż 30 lat temu. Berlin wschodni od zachodniego często ciężko odróżnić. A bilet na wieżę telewizyjną za drogi jak na polską emeryturę.
W nawiązaniu do wspomnień sprzed lat, postanowiłam pojechać na turecki targ. żeby choć trochę tego handlu i targowania zasmakować. Maybachufer w lubianej berlińskiej dzielnicy Neukölln to miejsce, gdzie we wtorki i piątki się jest.
Ja, podczas babci pobytu musiałam trochę poorganizowac jeden projekt. Potrzebuję rozgłosu, promocji. – Słuchaj, moi znajomi mówili mi, że mają taką listę w tym internecie, że jak się coś wyśle to całe wielkie grono dostaje. To wiesz co, ja do nich zadzwonię, niech wyślą i twoją informację.
***
A na koniec poszłyśmy na plac zabaw. Prenclauer Berg, najbardziej „zadzieciona“ dzielnica w Europie. Moje dziewczynki się bawiły, my miałyśmy czas na rozmowy. Babcia zachwycała się placem zabaw: że taki kolorowy, drewniany, przy każdej ulicy inny. A potem rzuciła: – Wiesz, miałam kiedyś takiego chłopaka, rowerzystę, Niemca, mówiłam ci. Złe to były czasy na tamtą znajomość. Ale by było, jakbym go tu gdzieś spotkała, co? Z prawnuczkami!. Hej, a może sprawdzimy czy jest na tym twoim facebooku, co?
Nasza książka już do kupienia!
Stało się! Wydaliśmy książkę: "Rodzina Bez Granic w Ameryce Środkowej".
Zobacz, poczytaj, może zamów tutaj »