Jesteśmy blogerami. No tak jest no. Prowadzimy bloga, więc jesteśmy w tym worku! I w tym przedświątecznym okresie poczuliśmy to jeszcze mocniej. Szok negatywny i szok pozytywny. Od czego zaczynamy?

Czy to prawda, że blogerzy dostają prezenty? To prawda. W ostatnich dwóch tygodniach dostaliśmy przemiłe kartki świąteczne, maile z życzeniami i nadzieją na współpracę i różne paczki. W blogerskim języku nazywa się to „dary losu” (już takie rzeczy wiemy!:), oczywiście cieszy (jak każdy prezent), ale też stawia w takiej dziwnej sytuacji. Wiemy przecież, że dostajemy prezent na święta od firmy x – po to, żeby o firmie x napisać na blogu. A co, jeśli ten prezent to bzdurka, gadżet, którego nigdy ani my, ani nasze dzieci nie będą używać, albo gifcik od firmy, z której polityką w ogóle się nie zgadzamy? Nasz blog to nasz blog i na szczęście niczego robić nie musimy.

Czy to prawda, że blogerzy mają branżowe spotkania z darmowym alkoholem? To prawda. Bardzo byliśmy ciekawi, jak wyglądają takie spotkania, a poza tym znamy też kilkunastu blogerów i taka impreza była fajnym pretekstem, żeby ich zobaczyć. W ten weekend w Warszawie (gdzie spędzamy Święta) odbyła się Blogowigilia. Tzn, przepraszam, tfu tfu, spotkanie „digital influenserów” (nie żartuję, że tak to się nazywało!!). Blogerzy się ładnie ubrali i robili sobie zdjęcia. A sponsorem była whiskey i inne słodkie alkohole i napoje, więc blogerzy robili sobie też zdjęcia ze szklankami. Można było dostać puszkę (czy butelkę? nie chcę przekręcać) ze spersonalizowanym napisem. I poczuć się wyjątkowo. Tylko wiecie co? My się czujemy wyjątkowo bez zdjęcia z puszką „Ania&Tom”… Zresztą wiecie!

Nie zostaliśmy na wigilii długo. Nie zrobiliśmy sobie manicure (można było!), nie zjedliśmy za dużo (choć za darmoooo), nie zrobiliśmy sobie zdjęcia z Kominkiem. Pogadaliśmy z „naszymi” blogerami podróżniczymi, ale nie nawiązaliśmy biznesowych kontaktów. Wyszliśmy, kiedy jeden z supermarketów „rzucił” paczki z prezentami. A tak naprawdę to wcale nie rzucił: pudełka stały sobie w kącie. Ale rzuciły się tłumy, jak ogłoszono, że to dla nas, blogerów. I bardzo żałuję, że się wtedy obejmowaliśmy, zamiast zrobić zdjęcie. Wyobraźcie sobie tłumy pięknych blogerek, które na obcasach przebiegają wielką salę, żeby załapać się na pudło. Od normalnego supermarketu. Nie wiadomo, z czym. Wiadomo, że w ilości wystarczającej dla wszystkich. Przedziwny to był widok.

Ale miało być też o szoku pozytywnym.

Wczoraj takowego doznałam (doznali-śmy!) i bardzo chętnie się z Wami tym podzielę. Tylko i wyłącznie dzięki blogowaniu! I pierwszy raz w życiu, przemierzyłam miasto z walizką! Nigdy w życiu nie miałam walizki. Ale po kolei.

Siedziałam sobie z przyjaciółką w mojej ulubionej warszawskiej kawiarni. We Wrzeniu Świata (dziś dzień rzucania nazwami! bo mogę!). I nagle podeszła do mnie miła pani (która poprzez przyjaciółkę skoordynowała spotkanie), z walizką, jak się już pewnie domyślacie. Powiedziała coś mniej więcej takiego: – Przy wielu podróżach przecież każdemu zdarza się zgubić bagaż. Bardzo mi przykro, że znalezienie bagażu waszej rodziny tak długo zajęło. Oto i walizka, i jeszcze coś ramach zadośćuczynienia. Wesołych Świąt! – i poszła.

Nigdy nie zgubiliśmy bagażu. Nigdy nie używamy walizki. Zobaczyłam na walizce naklejkę, widzę, że to (huhuhu) losu dar. Ale skoro dla całej rodziny – no to otworzymy w domu razem.

Pierwsza rzecz z walizki to piękny notes. A w notesie – notatki. Np. maleńkie lekcje polskiego „dla Thomasa”. Albo: „postanowienie noworoczne”, o którym publicznie wspominałam: żeby zacząć grać na saksofonie. I… kupon na lekcję saksofonu. Albo notatka o naszej kolejnej podróży do Afryki i… afrykańska herbata, i książka o Afryce. Albo notatka „ludzie, którzy nie jedzą czekolady są podejrzani” (no moje słowa!!) i… czekolada, i słoik nutelli. Albo… notka o tym, że nowowydana książka pięknie pachnie i że niedługo moja będzie tak pachnieć. Albo… płyta, którą bardzo chciałam mieć. Albo notka: „Nie ucz ojca robić dzieci, tzn chodziło nam o to, że niedaleko pada jabłko od jabłoni – Thomas ucz dziewczyny!” i… poradnik małego fotografa. Albo coś o zabawach z dziećmi i… fajne, mądre gry dla dziewczyn. I jeszcze kilkanaście niespodzianek tego pokroju. Na serio kopary nam opadły. Bo to piękne i przemyślane prezenty.

I wiadomo, że przygotowane i wysłane po to, żeby coś tym osiągnąć. Ale wiecie co? Dawno nikt mnie tak nie zaskoczył, wzruszył i ucieszył! A dziewczyny jeżdżą po korytarzu walizką i się zaśmiewają. Wielki szacun, BlaBlaCar.pl! Za pomysł i za wykonanie. Fajni jesteście, a lubimy Was i tak (i korzystamy! nie zawsze jeździmy we 4 przecież :). PR to sztuka, nie tylko okołoświąteczna. I jedni potrafią kupić blogerów, a inni nie, o-le!

A teraz spadamy z obłoków celebryckich i kroimy warzywa na sałatkę. Bo to Święta przecież!

Ściskamy Was wszystkich bardzo serdecznie z tej okazji i życzymy Wam (i sobie też) zawsze bycia sobą, dużo tego, co dla Was ważne, radości, inspiracji i czasu z bliskimi!

---

Nasza książka już do kupienia!

Stało się! Wydaliśmy książkę: "Rodzina Bez Granic w Ameryce Środkowej".
Zobacz, poczytaj, może zamów tutaj »