„Wszystko, czego potrzebujesz to uwierzyć…” – śpiewa pan w podkładzie do tego filmiku odrobinę niżej. Ze specjalną dedykacją dla wszystkich tych, którzy nigdy nie byli na takiej łodzi, którą można przepłynąć cały świat (tak jak ja przed naszą podróżą).
A oto i króciuki filmik o tym, jak Hania uczy dzieci na Fidżi śpiewać „Panie Janie”. Bo muzyka, jak nic innego, zbliża ludzi!
Rzuca na kolana? Jak z wakacyjnego folderu, który irytuje zimą, jeśli przegląda się go, siedząc w biurze, albo sprzątając dom? Niebieskie niebo, turkusowy ocean, palmy. Tak bardzo daleko i niedostępnie?
Jakie to jest niewiarygodnie dobre uczucie, kiedy się dzień po dniu wchodzi w wioskę, którą zamieszkują ludzie o zupełnie innej kulturze i zwyczajach, daje się sobie nawzajem w prezencie po prostu ten czas wspólnie spędzony, no i uczy się od siebie, tak zupełnie różnych i zaskakujących rzeczy.
Trochę ponad 1000 osób mieszka w Levuce, a podczas paru dni tam widzieliśmy może z pięć białych twarzy. Tak trudno sobie wyobrazić, że w 1870 roku stały przy tej uliczce 52 hotele dla Europejczyków!
Fidżi to 50-ty kraj, jaki odwiedziłam. I już to wiem: to mój nowy ulubiony kraj.